Boze brief
Moet ik het nu wel laten zien, niet laten zien, wel laten zien? Ik heb gekozen voor een middenweg: ik laat het zien, maar niet alles (klik op het plaatje voor een vergroting). Gisteren kreeg ik een brief van iemand die wilde laten weten ontstemd te zijn na het zien van de documentaire die vorige week dinsdag en afgelopen zondag werd uitgezonden. De kritiek die in de brief verwoord was had ik, in het kader van de film, nog niet eerder gehoord. Ik schoot onmiddellijk in de lach, want als je de humor niet ziet in het fragment waar de briefschrijver over gevallen is, zal het eerder mijn hele aard, karakter en persoonlijkheid zijn waar je over struikelt dan iets anders. Het kan heel goed zijn dat de briefschrijver de mening vertegenwoordigt van veel meer mensen die zich bij het zien van de film wel aan mij hebben geërgerd, maar zich daarover niet – althans niet tegen mij – hebben uitgelaten. Tegelijkertijd doet het weer inzien dat we het heel normaal vinden dat als iemand iets aardigs over je wil zeggen, hij of zij dat vaak wel doet, en dat we het normaal vinden dat er gezwegen wordt als het om iets onaardigs gaat.
tedvanlieshout.nu 
O Ted, die is echt hilarisch! Hoe durf je ook, valse nicht! Bernlef zo af te serveren! Ik vond dat juist bijzonder komisch in de docu. Mocht ik ooit met een boek boven jou in de Top-60 staan, dan geef ik je een koekje van eigen deeg en neem ik een You Tubefilmpje op waarin ik mijn oude buurvrouw trots laat zien waar we staan ten opzichte van elkaar 🙂 (Maar dat duurt misschien nog even)
Netty van Kaathoven
16 februari 2012 at 09:44
Geweldig, het is toch zo: ijdelheid is des duivels oorkussen ? Ik vond het stukje waarin je dat aan je moeder liet zien prachtig, ook grote kinderen willen zooo ontzettend graag waardering van hun ouders….
Jannie
16 februari 2012 at 13:42
Ik zag het zelf ook eerder als een groot kind dat aan zijn moeder om waardering vraagt. Zo kíjk ik er toch ook bij?
Ted van Lieshout
16 februari 2012 at 13:57
Ik zou, los van de inhoud, toch blij zijn met een zo’n bondig en niet erg onvriendelijk geschreven kritiek. We weten allemaal dat kritiek krijgen nooit leuk is, maar wel belangrijk. Dit is toch erg behoorlijk gebracht vind ik, de waarde van de argumentatie terzijde. Als je het er mee eens bent kun je het je aantrekken, als je het er niet mee eens bent kun je het naast je neerleggen zonder diep gekwetst te zijn of je bedreigd te voelen. Natuurlijk weet ik niet wat er achter de zwarte regels staat. Overigens vind ik u ook behoorlijk ijdel overkomen hoor, maar in tegenstelling tot de briefschrijver vind ik dat niet vervelend. (Ik wil overigens niet suggereren dat u een ijdel persoon bent want ik ken u natuurlijk helemaal niet persoonlijk).
Niels
16 februari 2012 at 14:47
Beste Ted,
Ik vond de documentaire goed en genuanceerd. Al je kanten kwamen naar voren. Het stuk in de boot met je vriend was een onmisbaar deel voor het evenwicht. Ik vind je dapper. Ik vond het meteen zo de moeite waard dat ik er een blog bericht aan gewijd heb op 9 februari, inclusief link naar de documentaire. Een lezer van mijn blog maakt me nu net attent op jouw site. Ik vind het leuk als je mijn stuk over jou leest.
Zie http://www.annevellinga.nl blog 9 februari, of druk bij de tags op Ted van Lieshout.
Anne Vellinga
16 februari 2012 at 19:42
Heel bijzonder om te lezen, Anne. Dank voor de tip. De documentaire echter was niet van de VPRO, zoals je schreef, maar van de NTR.
Ted van Lieshout
16 februari 2012 at 20:12
Dat is een snelle reactie, Ted, en een leuke reactie. Ben ik blij mee. Ik ga het meteen veranderen.
Anne Vellinga
16 februari 2012 at 20:16
Zo, dat zet je weer met beide (stevige) benen op de grond. 😉
karincreatief
16 februari 2012 at 20:26
Het boek van Ted is briljant en belachelijk. Belachelijk vanwege de vorm. De roman bestaat uit lange prachtige brieven die een elfjarige jongen schrijft met een intelligente zelfreflectie, ontleding van gesprekken, situaties en tradities (de biecht b.v.), in alle eenvoud zo superieur als voor een elfjarige onmogelijk is. Je hebt wel wonderkinderen in de muziek, maar niet in de literatuur. En dat hypergevoelige en intelligente joch schrijft die brieven n.b. aan Maria en post ze in een doos op zolder bij de beeldjes uit de kerststal in de overtuiging dat Maria erop zal reageren. Ook leeft hij in het besef dat zijn overleden vader zich op een wolk in het luchtruim bevindt en hem als hij buiten is gadeslaat.
Ongeloofwaardig. Daar is het joch te zelfstandig en te pienter voor. Wat niet wegneemt dat de beschrijving van het ontstaan, bloeien en teloorgaan van de relatie tussen de meneer en Ted prachtig te boek is gesteld, openhartig en ontroerend. Dat is uniek in onze literatuur. Briljant.
Voor een goed verstaan: ik bewonder Ted van Lieshout als kinderboekenschrijver en ben de blije bezitter van al zijn boeken. Ze zijn origineel, verrassend, magnifiek. Maar ik vind dat na alle lieve loftuitingen het tijd wordt voor een weldoordachte discussie over de roman “Mijn meneer”. Dit is mijn voorzet. Hartelijk, Jaap Zijlstra, Amsterdam
Jaap Zijlstra
17 februari 2012 at 02:57
Ik heb het boek nog niet gelezen, wist pas sinds vandaag dat het er is. Maar dat een zelfstandig joch van 11 te pienter zou zijn om de overtuiging te hebben van de overleden vader op een wolk en van Maria die weet zal hebben en gaat reageren op de brieven die hij heeft geschreven, dat vind ik een voorbeeld van in hokjes denken en ook een voorbeeld van dat de schrijver geen weet heeft van hoe het was in Noord Brabant in de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw. Katholieken toendertijd geloofden in wonderen. Ga een tijdje in een kleine stad wonen in Ierland, minstens 3 jaar, en je krijgt er weer een beetje gevoel voor hoe de algemene gedachtengang was toendertijd. Een gevoelig, intelligent en kunstzinnig kind in die tijd kon het irreële moeiteloos rijmen met het reële. Laten we ook kinderen blijven zien als unieke wezens, ook als hun beleving niet rijmt met die van ons.
Janine
19 februari 2012 at 00:01
Be my guest.
Ted van Lieshout
17 februari 2012 at 06:31
Beste Ted,
heb helemaal niets tegen je ijdelheid in de film. Vond je ontwapenend en ontroerend op zijn tijd en ga je boek zeker lezen.
(gedachte: “was ik maar zo’n goeie schrijver, tekenaar…..”)
Tineke
25 februari 2012 at 13:43