De verpreutsing heeft gewonnen

Ik kom regelmatig op middelbare scholen om te vertellen over poëzie. Altijd leid ik dat in met een verhaaltje over mezelf, over hoe ik via de kunstacademie in het kinderboekenvak terecht ben gekomen. Ik laat dan een plaatje zien van twee tekeningen die ik op de Rietveldacademie tijdens het vak modeltekenen heb gemaakt.

Dat plaatje staat misschien al twintig jaar in mijn “visuele biografie”, maar nu heb ik het eruit gehaald. Het kán niet meer. De tijdgeest maakt het tonen van dit plaatje niet per se onmogelijk, maar het zorgt voor zo veel rumoer en onrust in de klas, dat het een verkeerd soort aandacht wekt.

Het gaat vrijwel altijd om één of meer jongens (sommige meisjes doen besmuikt, en dat verontrust de klas veel minder) die bij het zien van de blote borst in een stuip terechtkomen. Ze worden rood, beginnen hysterisch te lachen en te hikken. Je ziet dat ze zich geen raad weten met hun ongemakkelijkheid.

Ik kan wel stug doorgaan en dit plaatje dóórdrukken, maar het is helemaal niet mijn bedoeling om de klas te ontregelen, dus ik heb het nu maar uit mijn presentatie gehaald.

Vaarwel modeltekening-van-vroeger, ik moet je helaas verlaten. De verpreutsing heeft gewonnen.