Nachtgesprek

Afgelopen nacht was ik te gast bij Pieter van der Wielen in Nooit meer slapen (VPRO, Radio1). Het is later vandaag terug te luisteren. Ik was erg blij dat toen ik de presentator gedag zei, hij onmiddellijk enthousiast begon te vertellen hoezeer hij van Bloot genoten had. Ik vroeg of hij dat ook in de uitzending wilde zeggen. Hij zei: ‘Komt dat niet over als geslijm?’ ‘Nee,’ zei ik. 🙂

Het gesprek was erg leuk, maar ik had op sommige momenten toch een gevoel van ongemak. Ik wist niet waardoor het kwam, maar toen ik vanochtend wakker werd wist ik het wel: het ging tóch weer over mij persoonlijk, mijn al of niet gelukkige jeugd, en ik verzuchtte op enig moment in het programma ook wel iets in de trant van: Waarom zeg ik nou niet gewoon dat het een fijne jeugd was en, hup, verder? Omdat de presentator de waarheid wilde weten, zei hij. – Enfin, met wat ik schrijf ontkom ik er natuurlijk ook niet aan om steeds opnieuw in te gaan op het verleden, en het is ook goed zo. Het was, zoals gezegd, een prettig gesprek over mijn nieuwe boek en we bleken allebei van Joni Mitchell te houden. Ik mocht een liedje laten horen en ik koos voor de geweldige versie van Mitchells River door de supergetalenteerde jonge Amerikaanse theaterster Ben Platt, die het lied zong in de Netflixserie The Politician. Dat heb ik ook in de uitzending gezegd: zolang er jong talent blijft opstaan komt het uiteindelijk allemaal wel goed.