De Kinderboekenweek zit erop

Hèhè, het zit er weer op, de Kinderboekenweek. Met mooie optredens en met lastige optredens, maar ook die laatste zorgen voor enige voldoening, want het is toch allemaal weer gelukt. Veel blije gezichten gezien, óók van papa’s en mama’s, en deze Kinderboekenweek gelukkig maar één huilende baby. Gelukkig werd die met een speen tot stilte gebracht, maar wel pas na een paar minuten er stug doorheen voorlezen.

Na afloop van de twee laatste optredens, in Deventer, kreeg ik een paar complimentjes over mijn geduld met peuters en kleuters. Daar was ik best blij mee, want het is en blijft toch een opgave voor een ouwe vent zonder kinderen en kleinkinderen die twintig kleuters te vriend moet houden. Met één van hen heb ik tikkertje gespeeld en een andere kleuter onderbrak mijn verhaal door te zeggen: ‘Ik vind jou lief.’ Vroeger zou ik ietwat van mijn a propos zijn geweest omdat het een opmerking is waar je midden in je verhaal niks mee kunt, maar nu zei ik gewoon: ‘Ik vind jou ook lief en weet je wat ik ook vind? Dat je hele mooie groene laarzen aanhebt.’ En toen ging ik weer verder met mijn verhaal, met kinderen die steeds verder naar voren kropen om maar niets te missen. En na afloop dacht ik, best wel ingenomen met mezelf: dat heb je weer goed gedaan, Ted.

Toen ik in de trein zat stuurde de moeder van het jongetje waar ik tikkertje mee had gespeeld een foto van haar zoon die uitgeteld op de bank lag. Hij had het geweldig gevonden, schreef ze. Jammer, dacht ik, dat zo’n jongetje van vier zich daar later, als-ie groot is, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niets meer van zal herinneren. Boer Boris misschien nog wel, als boeken die hij als kind las, maar die rare ouwe vent in overall op rode laarzen die in de bieb kwam voorlezen? Verdwenen en opgelost in de tijd. En dat is goed zo.