Ik liep een modeshow!

Gisteren deed ik iets dat ik nooit eerder gedaan heb: een modeshow lopen. Ik werd er ongeveer een week geleden voor gevraagd door de ontwerper, de Nigeriaanse couturier Papa Oyeyemi. Ik vond het een eer, want hij is een kunstenaar en ik ben 66 en dan ben je volgens mij te oud voor de catwalk, maar Oyeyemi wil meer diversiteit en zo liep er ook een vrouw mee die nauwelijks groter was dan 1 meter 50. Ik was wel de alleroudste; de andere “opa” die meeliep was 60, en hij had een keurig pak aan, terwijl ik liep in een broek met doorzichtig gaas en een mouwloos bovenstuk. Het was een van de bijzondere creaties die Oyeyemi showde; tezamen een bonte collectie van meer en minder extravagante kleding. Tot mijn favorieten behoorden een mooi zwart pak met opgestikte glinsterelementen en een gewatteerd pak van een bruine jas met groene broek (te zien op de foto hieronder, gedragen door de jongeman voor me).

Ik dacht dat ik heel mooi rechtop liep, maar op een filmpje (met dank aan Ludwig Volbeda voor het maken ervan!) zie ik dat ik eerder stijf en houterig loop dan losjes, dus daar is nog heel wat verbetering nodig. En mogelijk. Maar of ik de kans krijg om een beter model te worden, weet ik niet. Als dat niet zo is, vind ik dat niet erg, want modellenwerk is best wel saai: dat half uur van de show is leuk en spannend, maar ervóór moet je uren en uren wachten voor je aan de beurt bent voor haar en make-up. Met sommige modellen zijn ze een half uur bezig en dan valt het een beetje tegen als je zelf in vier minuten gekapt en geschminkt bent (bij mij geen pruik en oogschaduw, maar een beetje gel en blush). De bijna vier uur dat ik moest wachten heb ik wel zinvol doorgebracht: ik luisterde naar de verhalen van de jongelui om me heen, vol van dromen, verwachtingen, idealen en ambities. Precies zoals het moet zijn als je jong bent.