‘Beitelaar’, over twee weekjes!

Over veertien dagen verschijnt ‘Beitelaar’. Het is een roman waarin ik een mengeling van fictie en feiten heb gebruikt om iets aan te kaarten dat mij in de afgelopen tien jaar is opgevallen: de steeds grotere druk die vanuit de samenleving wordt uitgeoefend op slachtoffers om vóór te gaan in de strijd tegen (seksueel) misbruik. Zelfs mensen die pas na jaren uit de kast komen als slachtoffer lopen het risico om te worden geschaard in het kamp van daders. Dat is geen vorm van victim-blaming, waarbij het slachtoffer wordt verweten zelf medeschuldig te zijn aan het misbruik, maar het verwijt dat een slachtoffer niet tijdig naar buiten is gekomen met het misbruik, waardoor de dader verder zijn gang kon gaan en daders in het algemeen vrij spel kregen. Het idee is dat als een slachtoffer naar de politie gaat of op een andere manier kenbaar maakt wat met haar of hem is gebeurd, de samenleving als geheel beter beschermd is. Maar het systeem waarin een slachtoffer wordt gestort, voldoet helemaal niet aan de voorwaarden die voor een slachtoffer nodig zijn om zich veilig, geloofd en/of erkend te voelen. De vraag is dan ook wat slachtoffers eigenlijk hebben aan het systeem dat de maatschappij voor hen in petto heeft, behalve de status van hernieuwd slachtofferschap. ‘Beitelaar’ probeert inzicht te geven in hoe de maatschappij slachtoffers, en in het bijzonder minderjarige, onbedoeld in de kou zet. En dan heb ik het nog niet eens over het verháál gehad.