Hans van Manen

Gisteravond naar de Amsterdamse Stopera geweest om Programma IV te zien van het Hans van Manen Festival. Die wordt over twee weken 90 jaar en in het kader daarvan zijn er tal van voorstellingen te zien waarin zijn werk wordt gedanst. Heel mooi en bezield, en bij de muziek van Piazzolla moest ik mijn ogen een paar keer dichtknijpen omdat het zo meeslepend gespeeld werd door het Ballet Orkest.

Ik was wel een beetje ontroerd toen aan het slot Van Manen zelf het podium op kwam; ik weet eigenlijk niet waarom. Omdat het publiek hem eerde, denk ik. Je kon gewoon horen dat het applaus oprecht was.

Ik heb Van Manen ontmoet toen ik net van de kunstacademie af was. Ik had een serie ballettekeningen gemaakt en hem een brief gestuurd met de vraag of ik een repetitie bij mocht wonen om te kunnen schetsen. Ik werd uitgenodigd, trad schoorvoetend in zijn prachtige huis binnen en kreeg iets wat ik heel wuft en luxueus vond voor een ochtendbezoek: champagne met aardbeien erin. Die fles was nog open van de vorige avond, geloof ik, en ik voelde me behoorlijk gefêteerd. Hij was ontzettend aardig en ik mocht een repetitie bijwonen. Ik voelde me tijdens die repetitie heel erg ongemakkelijk; ik hoorde daar niet te zijn, vond ik, zat langs de kant op de grond, bakte er niks van met mijn geschets, en het is ook maar bij één keer gebleven. Altijd onthouden hoe hartelijk ik ontvangen werd.

Vanavond de laatste voorstelling. Erhéén, zeg ik!