Zieke geest

Ik werd gewezen op een bericht op Twitter naar aanleiding van mijn boek ‘Beitelaar’, waarin ik een ‘zieke geest’ werd genoemd. Het bleek afkomstig te zijn van een 25-jarige vrouw in de gezondheidszorg. Ik ben de “discussie” met haar aangegaan, zoals ik wel vaker doe als ik vermoed dat er sprake is van een misverstand. De vrouw bood daarop haar excuses aan. Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar het bericht waar haar reactie bij hoorde. De oorsprong lag bij een bericht van NRC, waarin een prikkelende vraag enkele lezers op het verkeerde been zette. Zij zagen er een verdediging van kindermisbruik in en vervolgens liep iedereen daar als een blatend schaap achter aan. Voor zover ik kon nagaan was dit de eerste reactie, de reactie die een en ander ontlokte:

Bij dit soort hysteriebraaksel heeft het weinig zin om met mensen in discussie te gaan, dus ik heb alleen gewezen op het misverstand, en daarna droogde de reactiestroom op.

Dit hele gedoe illustreert – bitterzoete constatering – hoe courant en relevant ‘Beitelaar’ is en waar het boek stelling tegen neemt. Het is de maatschappij zelf die het slachtoffers van (seksueel) (kinder)misbruik moeilijk maakt om naar buiten te treden met wat hen is overkomen. De hysterie die ontstaat, zoals in de reacties op het NRC-berichtje, zorgt voor een volstrekt onveilige omgeving. Niet voor beoogde daders, maar voor slachtoffers. In een sfeer van opgeklopte woede kun je maar beter zwijgen. En zo worden slachtoffers op zichzelf teruggeworpen.