Los vel

Vroeger huppelde ik rond in vel dat paste. Als ik een kilootje meer of minder woog, dan trok mijn vel vanzelf strak. Maar de elasticiteit is eruit. Ik merkte dat voor het eerst toen ik bukte en naar mijn benen keek: er ontstonden rimpeltjes en plooitjes in mijn vel doordat de zwaartekracht eraan hing. Ik zag het nu ook bij mijn armen en ik wilde er iets over zeggen tegen de vriend bij wie ik in de auto zat.

‘Mijn vel zit te los,’ zei ik. ‘Ik ben wat afgevallen en vroeger trok mijn vel dan weer glad, maar nu past het zich niet meer aan.’

‘Dan moet je naar de sportschool.’

‘Nee, daar gaat het niet om. Het heeft te maken met ouderdom. Daar doe je niks aan.’

‘Je kunt een speciaal trainingsprogramma gaan doen.’

‘Nee, ik vraag niet om een oplossing. Ik vertel gewoon dat ik losser in mijn vel kom te zitten.’

‘Eet dan bij.’

Toen verloor ik mijn geduld. Ik zei: ‘Nu snap ik wat vrouwen bedoelen die iets zeggen en dat hun man dan aan komt zetten met oplossingen waar ze helemaal niet om vragen.’

‘Wat moet ik dan zeggen?’

‘Wat naar voor je, of zoiets. Erkennen wat ik heb gezegd. Ik weet zelf ook wel dat ik mijn vel weer strak krijg als ik flink bij ga zitten eten, maar dat wil ik helemaal niet. Ik zie dat ik ouder word, zit dat te accepteren, en dat ben ik eigenlijk aan het vertellen. Ik wil niet dat je denkt dat ik niet in de gaten heb dat mijn vel is gaan hangen.’

Ik keek stuurs naar buiten. Mannen! Begrijpen ze nou nóóit wat?