Ga deze film zien: ‘Close’

Wie de film nog niet gezien heeft en de kans krijgt om te gaan, moet onverwijld naar ‘Close’ van de Belgische filmer Lukas Dhont. Deze jonge filmer is een fijngevoelige aanwinst en weet haarfijn waar het medium film goed voor is: het beeld laten vertellen wat in tekst niet hoeft. Ik was hevig ontroerd door de film en ook een beetje jaloers, omdat ik het verhaal wel had willen schrijven. Maar bij het aanschouwen van de film was het van meet af aan duidelijk dat je met woorden zo’n verhaal niet goed kunt vormgeven, omdat ze in de weg staan van het beeld. Er zitten zelfs nauwelijks dialogen in de film; er wordt wel vaak aan begonnen, maar ze komen niet tot ontwikkeling en dat draagt alleen maar bij aan de zeggingskracht van de film.

De film gaat over twee jongens van ongeveer twaalf die naar de middelbare school gaan en daar worden gewezen op hun innige vriendschap.

Een waarschuwing is wel op zijn plaats. De film is behoorlijk heftig en aangrijpend, en persoonlijk vind ik bepaalde ontwikkelingen in het verhaal te heftig voor – zelfs een fictief – personage. Ik zeg dat wel als kinderboekenschrijver, en daarmee bedoel ik dat je je personages over het algemeen omarmt en in bescherming neemt tegen te hevig leed. Daar zat ik wel mee in mijn maag in de bioscoop; ik zat daar na afloop toch met het oordeel dat dat personage over de film heen de wijde wereld in wordt gestuurd met een trauma, en dat ‘Close’ dat gevoel bij mij bewerkstelligt, is tegelijkertijd dan ook weer een compliment voor alle makers van de film. – Mooi, hoor. Héél mooi.