Liesbeth ten Houten 75 jaar!

Vandaag wordt Liesbeth ten Houten 75 jaar. Lang speelde zij een belangrijke rol in het uitgeverslandschap als degene die Uitgeverij Leopold leidde. Ik heb veel aan haar gehad, vooral ook omdat ze dingen dúrfde die anderen liever uit de weg gingen. Zoals mij. In 1985 durfde Uitgeverij Van Goor, waar ik met uitgever Henny Bodenkamp naartoe gekomen was, wel mijn verhalen maar niet mijn gedichten uit te geven. Omdat ik toch echt een dichtbundel wilde publiceren, stuurde ik mijn werk naar Liesbeth ten Houten van Leopold en die reageerde binnen een week met de boodschap dat ze die bundel graag uitgaf. ‘Van verdriet kun je grappige hoedjes vouwen’ kwam in 1986 uit en ik kreeg er een Vlag & Wimpel voor, die destijds genoeg extra verkoop opwekte om meteen een tweede bundel te mogen maken. Liesbeth zei eerlijk dat ze poëzie wel mooi vond, maar er niet zo heel veel verstand van had, dus ik moest zelf maar bepalen wat voor boeken ik wilde publiceren. Dat liet ik me geen twee keer zeggen en kwam eerst met een bundel met gewassen tekeningen en daarna met het bonte poëzieprentenboek ‘Mijn botjes zijn bekleed met deftig vel’. Ze legde me geen strobreed in de weg en was altijd enthousiast over mijn krankzinnige plannen. Heerlijk was dat! Ik kon alle hoeken van het boek onderzoeken en gelukkig mocht ik dat blijven doen nadat Liesbeth plaats maakte voor een andere uitgever. Maar met pensioen ging ze niet. Ze bemoeide zich volop met de nalatenschap van Max Velthuijs, werd voorleesjuf, ging in besturen zitten en bleef net zo ondernemend als ze altijd al was.