Ze komen aan je kind

Choreograaf Marco Goecke uitte zijn frustratie over de negatieve respons die hij van een recensent kreeg door haar poep in het gezicht te duwen. Afkeuring alom, ook van mij, maar toen ik op Facebook aangaf dat ik wel begrip had voor de frustratie van de choreograaf, werd ik door iemand doorgezaagd alsof ik expliciete goedkeuring had gegeven aan het besmeuren van de dame.

Begrijpen wat een kunstenaar voelt, blijkt erg ingewikkeld. Maar is het dat ook werkelijk? Kunstenaars werken soms jaren aan een product dat hen dierbaar is, en als een recensent daar in luttele minuten de vloer mee aanveegt, is dat een hard gelag.

Wie zich niet kan verplaatsen in iemand als Goecke, heeft wellicht iets aan dit voorbeeld: je loopt met je kindje op de arm buiten, iemand houdt je aan en zegt: ‘Wat een foeilelijk kind is dat. Het heeft een flapoor en een snottebel en een kaal achterhoofd, en het heeft een truitje aan dat totaal detoneert. Schaamt u zich niet om met zo’n gedrocht over straat te lopen?’

De meeste ouders lopen met een brok in hun keel door zonder iets te zeggen, want zo hebben we dat met elkaar afgesproken: wie kritiek krijgt, moet die dapper dragen. Maar binnenin zo’n ouder kóókt het en een enkele ontploft wel eens. Zoals Goecke deed toen er korte metten werd gemaakt met “zijn kind”.

Ik praat het niet goed wat hij deed, maar begrijpen doe ik het wel.