Ommouw me: ‘Wat voorbijgaat, blijft’

Een wel heel fraaie bespreking van ‘Ommouw me’ op Meandermagazine.nl van Peter Vermaat. Die begint zo:

“Het zou wel eens onmogelijk kunnen zijn om in uitsluitend tekst een leesbeleving te geven van een bundel van Ted van Lieshout (1955), die als geen ander taal en beeld samen laat opgroeien. In zijn voorstelling ‘Ted van Lieshout 40 jaar enzovoort’ die ik bijwoonde en die hier te bekijken is, geeft hij daarvoor zelf expliciet de praktische verklaring dat hij anders zijn honorarium als schrijver met zichzelf als illustrator moest delen, wat voor hem oneerlijk aanvoelde. Impliciet geeft hij ook nog een aanvullende verklaring in zijn uitspraak over het kijken naar kunst: ‘Vergelijken is beter kijken’, waarmee hij aangeeft dat er in context of in tegenstelling met ander werk treffender dingen over een kunstwerk te zeggen zijn. In Ommouw me werkt hij dit in twee richtingen uit: beeld gaat in gesprek met tekst en tekst verhoudt zich tot beeld. In beide gevallen worden de beelden gevormd door kledingstukken die Van Lieshout om uiteenlopende redenen bewaard heeft.

Van Lieshout is een dubbeltalent, hoewel hij zichzelf waarschijnlijk, vanuit zijn geliefde positie van ‘verongelijkt kind’, eerder een ‘gemankeerd tripeltalent’ zou noemen: hij had de droom om schrijver, illustrator maar ook popster te worden. In 2014-2015 bezette hij de Leonardo-leerstoel van de Universiteit Tilburg. Volgens de Britse schrijver Aidan Chambers (1934) is Ted van Lieshout één van de grootste auteurs van ‘beeldboeken’ ter wereld (‘If Ted was an American writing in English he would be a billionaire’). Waarschijnlijk wordt die waardering niet alleen ingegeven door de talige en grafische talenten van Van Lieshout, maar wellicht ook door diens keuze voor begrijpelijkheid – of wellicht is het beter om over verstaanbaarheid te spreken…”

Lees verder via de link in de intro.