Archive for the ‘Diversen’ Category
Stukje uit: Boer Boris en de bietjes
Hij is net verschenen! Wat? ‘Boer Boris en de bietjes’! Het is alweer deel 17 van de prentenboekenserie van Philip Hopman en mij over het boertje Boris dat samen met zijn broertje en zusje een kleine boerderij runt. Bij Boer Boris geen kistkalveren en plofkippen, maar kleinschaligheid. En hoe biologisch en duurzaam er op de boerderij gewerkt wordt, blijkt wel uit dit deel. De bieten willen niet groeien. En wat doe je dan? Kunstmest? Agressieve methoden? Integendeel! Kijk, lees en luister hoe het eraan toe gaat bij Boer Boris thuis. Hier lees ik een klein stukje voor uit het boek, bij de tekeningen van Philip:
Boer Boris doet het duurzaam! Afl.3
Philip en ik zijn toe aan dag drie van onze weel 52wekenduurzaam.nl. Hier is het derde filmpje. Alle filmpjes kun je terugvinden op het Boer Boris Kanaal: https://www.youtube.com/boerboris
PostNL weet me te wonen op 42 in plaats van op 4 2-hoog.
Wat is PostNL toch een suf bedrijf. Een pakket werd niet bezorgd, maar regelrecht naar een PostNL-punt gebracht, waarvoor ik drie kwartier moet lopen. Daar heb ik helemaal geen zin in en tijd voor. Dus ik wilde regelen dat als een pakket niet bezorgd kan worden, het gebracht wordt naar een PostNL-punt om de hoek. Maar dat blijkt niet mogelijk. Om dat te regelen, moet je namelijk een din-controle ondergaan, hetgeen betekent dat PostNL contact legt met de bank om het adres te controleren. En daar gaat het fout. Volgens de bank woon ik namelijk op (dit is een fictief adres!) Mijnstraat 4 II. Ik woon op de tweede verdieping van nummer 4. PostNL accepteert dat niet. Volgens PostNL woon ik op nummer 4 2. Nu wil PostNL dat ik mijn adres bij de bank verander in 4 2. Maar dat wil ik absoluut niet, omdat veel post bezorgd wordt op nummer 42. Bij 4 II is die vergissing er nooit. En daarmee is volgens PostNL de kous af. – Stom bedrijf!
52wekenduurzaam.nl afl.2
Philip en ik doen 7 dagen mee met de actie 52wekenduurzaam.nl. Dit is dag/filmpje 2.
Boer Boris: 52wekenduurzaam.nl
Philip en ik zijn als de makers van de Boer Boris-boeken uitgenodigd om mee te doen met de actie 52wekenduurzaam.nl. In het kader daarvan plaatsen wij gedurende een week elke dag een filmpje waarin we laten zien – nou ja, eigenlijk Philip – dat je prima schoon kunt maken met producten die aanmerkelijk minder belastend zijn voor het milieu. Hier is het eerste filmpje!
https://youtu.be/CUMKi6Aqb84
Boer Boris doet het duurzaam!
Dit hele jaar is er een actie om meer bewustwording te creëren voor duurzaamheid in je eigen dagelijkse leven: 52wekenduurzaam.nl. Kijk daar om meer te weten te komen over deze actie.
Philip en ik zijn, als de makers van de prentenboekenserie Boer Boris, gevraagd om een week mee te doen en daar zijn we gretig op ingegaan. Een week lang gaan we in de weer met schoonmaakmiddelen die aanmerkelijk minder schadelijk zijn voor het milieu en ook nog eens vriendelijk zijn voor de portemonnee. Vanaf maandag kun je zeven dagen lang op het Boer Boris Kanaal korte filmpjes zien over onze ervaringen. – Je weet niet waar je het Boer Boris Kanaal kunt vinden? Hier natuurlijk: Boer Boris Kanaal.
Vermeer in het Rijks
Ik heb de Vermeertentoonstelling gezien in het Rijksmuseum. Is-ie de moeite waard? Zeker wel. Mooie schilderijen die je nooit meer in je leven live tezamen zult zien. Toch was ik er relatief gauw doorheen en ben de Aziatische afdeling eens gaan bezoeken, want in dat paviljoen was ik nog nooit geweest. Eerlijk gezegd vond ik het daar interessanter.
Als je alle Vermeers bij elkaar ziet, overvalt de gedachte je dat hij niet erg gevarieerd werkte. Veel schilderijen komen over alsof ze volgens een vaststaand stramien zijn geschilderd en vooral varianten zijn op elkaar. Dat wordt versterkt doordat schilderijen soort bij soort zijn opgehangen. Daardoor oogt de tentoonstelling toch een beetje saai. Er is gewoon te weinig afwisseling. Tegelijkertijd kom je tot het besef dat als je een Vermeer tussen schilderijen van andere kunstenaars ziet, de schoonheid ervan veel meer in het oog springt. Dat komt door de eenvoud van de voorstelling, het afwezig zijn van poespas en de aandacht voor de verstilling van het moment. Met andere woorden: maar mijn mening komt Vermeer het meest tot zijn recht als het werk te midden van de werken van andere kunstenaars hangt.
Daarbij was het zo druk – wij waren er al om negen uur in de ochtend en toen stond er een enorme rij – dat je nauwelijks in staat bent om even rustig voor een schilderij te blijven staan. Er staat ook nog een poortje om zo’n schilderij, zodat je het niet van heel dichtbij kunt bekijken. En er loopt dus altijd iemand in de weg. Of tien iemanden, beter gezegd.
Daarom vond ik het een verademing om eens te gaan kijken in het Aziatisch paviljoen. Daar bleek ik de enige toeschouwer, hetgeen ervoor zorgde dat een suppoost kwam kijken wat ik daar aan het doen was. Ik stond de gevarieerde kunst te bewonderen. Er hangt nu een schitterende collectie prenten in kleur en ik laat er graag een van zien.
Als je een kaartje voor de Vermeervoorstelling hebt, ga dan niet meteen na het bezoek weg, maar loop het Aziatisch paviljoen in. Hoef je niets voor bij te betalen! Met een Museumjaarkant kun je sowieso gratis naar het Aziatisch paviljoen.
Blij met stukje van Möring
Kijk, hier ben ik nou echt heel blij mee! Staat in de laatste column van Marcel Möring in De Groene Amsterdammer:
Sensitivity readers stigmatiseren dikke mensen
Tot voor kort waren het Engelse FAT en het Nederlandse DIK gewone woorden die door iedereen gebruikt konden worden zonder dat ze per se een negatieve lading hadden. Maar het zijn nota bene sensitivity readers die het woord gestigmatiseerd hebben door ze te schrappen uit de boeken van Roald Dahl. Nog erger: de sensitivity readers hebben het woord vervangen door: “enorm”. Dus in plaats van dat je zegt: ‘Ik vind dat ik een beetje te dik bent,’ moet je nu zeggen: ‘ik ben een beetje te enorm.’ Dik was mooi, dik was fijn, dik was prima. Maar dankzij sensitivity readers is het nu een scheldwoord geworden, ook in situaties waarin het woord niet offensief bedoeld is.
Sensitivity readers maken meer kapot dan je lief is.
Kunst voor kinderen is dood, leve de toegepaste kunst!
Puffin heeft, nu de auteur overleden is en niet meer kan protesteren, het werk van Roald Dahl gereviseerd. Daarbij is de kunst eruit gehaald en vervangen door middelmatigheid. Zogenaamd voor het zielenheil van alle lezertjes, maar waarschijnlijk meer uit angst om te worden gecancelled. De gekuiste boeken van Dahl kunnen nu door alle kinderen gelezen worden, zonder humor erin en zogenaamd zonder gekwetst te worden, zodat voldaan kan worden aan de wens om kinderen zo min mogelijk weerbaar te maken, opdat ze, als ze volwassen zijn, meteen in de stress kunnen schieten als ze volkomen onverwacht te maken krijgen met tegenslag en weer op de benen geholpen worden door middel van therapeutische zorg. En die zal sowieso nodig zijn, want wie alleen al naar deze drie wijzigingen kijkt, ziet dat de sensitivity readers van Puffin zo hun eigen vooroordelen koesteren en kwetsen dat het een lieve lust heeft. Zo blijkt dat ze niks op hebben met meisjes die achter de kassa willen werken of secretaresse willen worden, en ook meisjes die naar zee willen, bijvoorbeeld in de marine, de visserij of de piraterij, zijn geschrapt. Ze kunnen maar beter oude huizen gaan bekijken en makelaar worden. Dat wordt een passende baan voor meisjes geacht. En meisjes die geen zin hebben om zich te conformeren aan de juiste redenen om een pruik te dragen, worden lelijk op de vingers getikt. Een meisje dat Dahl wil lezen, dient netjes en verzorgd te wezen.
Een week geleden protesteerden zo’n tweeduizend schrijvers en andere boekenvakkers tegen doodsbedreigingen aan het adres van een schrijver, maar deze doodsbedreiging is er een die aan alle schrijvers gericht is.
Ze komen aan je kind
Choreograaf Marco Goecke uitte zijn frustratie over de negatieve respons die hij van een recensent kreeg door haar poep in het gezicht te duwen. Afkeuring alom, ook van mij, maar toen ik op Facebook aangaf dat ik wel begrip had voor de frustratie van de choreograaf, werd ik door iemand doorgezaagd alsof ik expliciete goedkeuring had gegeven aan het besmeuren van de dame.
Begrijpen wat een kunstenaar voelt, blijkt erg ingewikkeld. Maar is het dat ook werkelijk? Kunstenaars werken soms jaren aan een product dat hen dierbaar is, en als een recensent daar in luttele minuten de vloer mee aanveegt, is dat een hard gelag.
Wie zich niet kan verplaatsen in iemand als Goecke, heeft wellicht iets aan dit voorbeeld: je loopt met je kindje op de arm buiten, iemand houdt je aan en zegt: ‘Wat een foeilelijk kind is dat. Het heeft een flapoor en een snottebel en een kaal achterhoofd, en het heeft een truitje aan dat totaal detoneert. Schaamt u zich niet om met zo’n gedrocht over straat te lopen?’
De meeste ouders lopen met een brok in hun keel door zonder iets te zeggen, want zo hebben we dat met elkaar afgesproken: wie kritiek krijgt, moet die dapper dragen. Maar binnenin zo’n ouder kóókt het en een enkele ontploft wel eens. Zoals Goecke deed toen er korte metten werd gemaakt met “zijn kind”.
Ik praat het niet goed wat hij deed, maar begrijpen doe ik het wel.
tedvanlieshout.nu 