Gouden Kinderboekenborrel

Benny Lindelauf liet enkele uren voor aanvang van de Gouden Kinderboekenborrel weten dat hij niet kwam vanwege de laatste instructies die hij als gast gekregen had. Ik was ook te gast en had die instructies niet gekregen, maar gelukkig had ik van iemand anders gehoord dat de omstandigheden ietwat bar waren: de feestlocatie was in een verlaten hal die moeilijk bereikbaar was en niet verwarmd; je kon er alleen komen met een vrolijk treintje. Ik ging erheen met flink veel kleren aan en een paraplu, want het regende. Inderhaast had men twee partytentjes neergezet bij de Markthallen, zodat de gasten niet helemaal verregenden. Het voltallige ontvangstcomité ving de gasten allerhartelijkst op en met een uitgesproken zonnig humeur. Waarschijnlijk zag men ook wel in dat als je mensen vraagt om zich feestelijk aan te kleden en je laat ze vervolgens in de regen op een treintje wachten, je dat enigszins moet compenseren en dan werkt een stralende lach toch beslist opbeurend. De gasten werden niet, zoals ik vreesde, op de kar gehesen en ter bespotting met pek en veren door het dorp gereden, maar uit het zicht van de rest van de stad op een besloten terrein naar de locatie gereden, met aan boord een vriendelijke conducteur in officieel NS-tenue, zonder spiegelei en plastic fluitje.

Eenmaal in de immense hal viel het met de kou wel mee, al hield ik nog geruime tijd mijn jas aan. Een deel van de hal, ongeveer zo groot als een voetbalveld, was feestelijk ingericht met klapstoeltjes en tafeltjes, een driemansorkestje en het onvermijdelijke kinderelement dat nooit ontbreekt op een feestje voor kinderboekenmakers, in dit geval een draaimolen.

Eveline Aendekerk opende het bal met een verwijzing naar Benny dat het helemaal niet koud was, maar dat was het toch echt wel: via de vloer trok de kou langzaam op naar omhoog; het begon met koude voeten en na een verblijf van bijna drie uur zei iemand tegen mij dat ik moest gaan zitten omdat ik zo wit zag als ijs.

Het programma zat aardig in elkaar met een optreden van Stef Bos die om onduidelijke redenen gevraagd was zijn mening over kinderboeken ten beste te geven, en dat ging ten koste van aandacht voor de winnaars van het zilver. Die liepen vliegensvlug via het podium naar hun plaats zodat ze even gezien waren, maar hun boeken kwamen niet aan de orde, zoals in eerdere jaren. In een zeer charmante korte rede van Ellen Deckwitz passeerden de griffelboeken wel even de revue, maar meer dan een halve zin of kwinkslag werd er toch niet aan besteed. Op dat moment dacht ik wel dat ik eigenlijk net zo goed thuis had kunnen blijven. Gelukkig zat er wel vaart in het officiële gedeelte en tot zijn eigen verrassing werd Ludwig Volbeda het podium opgeroepen als winnaar van het Gouden Penseel. Die heeft het vermogen om over te komen als een in het nauw gedreven nachtdier en dan opvallend zinnige dingen te zeggen. Daarna kwam mijn voorspelling uit en ging Pieter Koolwijk er met de Gouden Griffel vandoor, ingeleid door een koorddanser die hoog boven ons in de enorme hal over een touw liep en met de prijs abseilde. En daarna kon er gefeliciteerd worden en vormden zich lange rijen voor een tafel waar knolselderijsoep en pizza werden geserveerd.

Op een gegeven moment was ik zo onderkoeld geraakt dat ik het echt niet meer trok, maar ik dacht dat je het besloten terrein niet kon verlaten zonder treintje of begeleiding (een probleem: je wilt weg kunnen op een zelfgekozen moment en daar had de organisatie de gasten niet over ingelicht). Ik ging buiten kijken of dat treintje er stond en toen zag ik dat het maar 200 meter lopen was naar de openstaande poort, dus dat was makkelijk te doen.

Ben ik blij dat ik gegaan ben? Jawel. Ik zie er altijd wel tegenop dat als er een feest wordt georganiseerd voor kinderboekenmakers, de organisatie schijnt te denken dat wij kinderen zijn, maar ik ben uiteindelijk dan toch wel gecharmeerd van de creativiteit, inzet en liefde die in het evenement zijn gestoken. Dus complimenten aan allen die daaraan hebben bijgedragen.