Archive for oktober 2014
Tim Cooks coming out
Tim Cook is directeur bij Apple en hij is zojuist uit de kast gekomen. Hij deed dat op een manier die ik mooi en overtuigend vind, en daarom laat ik zijn betoog in BloombergBusinessweek hier lezen:
Throughout my professional life, I’ve tried to maintain a basic level of privacy. I come from humble roots, and I don’t seek to draw attention to myself. Apple is already one of the most closely watched companies in the world, and I like keeping the focus on our products and the incredible things our customers achieve with them.
At the same time, I believe deeply in the words of Dr. Martin Luther King, who said: “Life’s most persistent and urgent question is, ‘What are you doing for others?’ ” I often challenge myself with that question, and I’ve come to realize that my desire for personal privacy has been holding me back from doing something more important. That’s what has led me to today.
For years, I’ve been open with many people about my sexual orientation. Plenty of colleagues at Apple know I’m gay, and it doesn’t seem to make a difference in the way they treat me. Of course, I’ve had the good fortune to work at a company that loves creativity and innovation and knows it can only flourish when you embrace people’s differences. Not everyone is so lucky.
While I have never denied my sexuality, I haven’t publicly acknowledged it either, until now. So let me be clear: I’m proud to be gay, and I consider being gay among the greatest gifts God has given me.
The world has changed so much since I was a kid. America is moving toward marriage equality, and the public figures who have bravely come out have helped change perceptions and made our culture more tolerant. Still, there are laws on the books in a majority of states that allow employers to fire people based solely on their sexual orientation. There are many places where landlords can evict tenants for being gay, or where we can be barred from visiting sick partners and sharing in their legacies. Countless people, particularly kids, face fear and abuse every day because of their sexual orientation.
I don’t consider myself an activist, but I realize how much I’ve benefited from the sacrifice of others. So if hearing that the CEO of Apple is gay can help someone struggling to come to terms with who he or she is, or bring comfort to anyone who feels alone, or inspire people to insist on their equality, then it’s worth the trade-off with my own privacy.
I’ll admit that this wasn’t an easy choice. Privacy remains important to me, and I’d like to hold on to a small amount of it. I’ve made Apple my life’s work, and I will continue to spend virtually all of my waking time focused on being the best CEO I can be. That’s what our employees deserve—and our customers, developers, shareholders, and supplier partners deserve it, too. Part of social progress is understanding that a person is not defined only by one’s sexuality, race, or gender. I’m an engineer, an uncle, a nature lover, a fitness nut, a son of the South, a sports fanatic, and many other things. I hope that people will respect my desire to focus on the things I’m best suited for and the work that brings me joy.
The company I am so fortunate to lead has long advocated for human rights and equality for all. We’ve taken a strong stand in support of a workplace equality bill before Congress, just as we stood for marriage equality in our home state of California. And we spoke up in Arizona when that state’s legislature passed a discriminatory bill targeting the gay community. We’ll continue to fight for our values, and I believe that any CEO of this incredible company, regardless of race, gender, or sexual orientation, would do the same. And I will personally continue to advocate for equality for all people until my toes point up.
When I arrive in my office each morning, I’m greeted by framed photos of Dr. King and Robert F. Kennedy. I don’t pretend that writing this puts me in their league. All it does is allow me to look at those pictures and know that I’m doing my part, however small, to help others. We pave the sunlit path toward justice together, brick by brick. This is my brick.
Reintje Venema overleden
Ik zeg het enigszins schoorvoetend, omdat het niet gelukt is om vanuit de media een bevestiging te krijgen, maar ik heb uit betrouwbare bron dat de illustratrice Reintje Venema is overleden. De ouderen onder ons zullen zich haar en zeker haar werk nog wel herinneren. Enkele titels die ze illustreerde: Kabeltje maakt televisie (1967), Land van witte wolken (1967), Terug naar het land van witte wolken (1967), Dag hobbelpaard (1979), Laatste nacht in Jeque (1979), Hier wonen goedgeefse mensen en andere verhalen (1981), Hier ben ik dan… (1982), Dag, dag allemaal (1986), Allemaal zwaaien (1988), Het hoofdpijnmysterie (1989), De school in de buurt (1995). Reintje werd geboren in 1922.
Thema en kinderboekenweekgeschenkschrijver 2015 bekend
Simon van der Geest schrijft het Kinderboekenweekgeschenk voor 2015. Simon debuteerde in 2009 en won prijs op prijs. Ook het thema van de Kinderboekenweek is bekendgemaakt: Raar, maar waar! Het draait om natuur, wetenschap en techniek, een ietwat thema dat al was uitgelekt. De Kinderboekenweek is volgend jaar van 7 tot en met 18 oktober. Wie het prentenboek gaat maken is niet bekendgemaakt. Lees meer op de site van de CPNB.
Expeditie Robinson 2014
TV-recensent Hans Beerekamp geeft in NRC Handelsblad aan wat er volgens hem mis is met de versie van Expeditie Robinson van dit jaar. Ik ben al sinds seizoen twee (het eerste seizoen miste ik) een fan van de serie, maar mijn enthousiasme is gestaag gedaald en nu weer verder gezakt. Ik kan mij deels vinden in de verklaring van Beerekamp: ‘In de eerste plaats is het met de introductie van drie teams op drie locaties (voorheen: twee) te ingewikkeld geworden. Zat Team Geel nu op strand Hel en Team Blauw op strand Hemel of was dat net omgedraaid? En wie zijn ook al weer de kandidaten in de respectievelijke teams? De proeven die er mede toe bijdragen wie de afvaller van de week wordt, zijn daarentegen minder spectaculair geworden. Al een keer of vier werd een duel op leven en dood beslist door het bouwen van een blokkentorentje. Dat is niet echt Robinsonwaardig, zoals dat is gaan heten. De nieuwe presentatrice Nicolette Kluijver heeft nog weinig gevoel voor het opbouwen van de spanning. En zo zijn er nog wel wat kleinigheden die het verschil maken. Maar ik denk dat het allerbelangrijkste minpunt het verharden van de onderlinge verhoudingen vormt, zodat er geen tegenstelling meer is tussen kameraadschap en survival of the fittest.’
Wat wel vast staat – althans in míjn ogen – is dat het presentatieteam, dat naast Kluijver bestaat uit Dennis Weening, niet voldoet. Ze missen het empathisch vermogen dat men name de Vlaamse presentatrice Evi Hanssen wel had. In een ander survivalachtig programma zag ik al dat Kluijver bij spelletjes als geitenogen en kippenklauwen eten zo zeer met zichzelf bezig was, dat ze eerder kandidaat leek dan leidinggevende. En Weening probeert wel sympathiek over te komen, maar doordat we hem kennen uit programma’s waarin hij juist bot was of moest zijn, is hij nu niet geloofwaardig.
Dat is echter niet het grootste probleem. Dat is dat het programma aan geloofwaardigheid heeft verloren. Met de intrede van bekende Nederlanders (en aanvankelijk Vlamingen) kwam er een acteer-element in. Je begon te begrijpen dat niet alles wáár is wat je ziet. Beerekamp raakte gecharmeerd van het programma vanwege de groepspsychologie, uitsluitingsmechanismen en het vermogen tot liegen en complotteren. ‘En je leerde nog eens hoe de omgangsvormen bij een jonge generatie Niet Zo Heel Bekende Nederlanders voortdurend veranderden.’ Maar mij heeft dat juist gestoord. Ik kan me gewoon echt niet voorstellen dat die Niet Zo Heel Bekende Nederlanders écht gewetenloos zijn. Het intens gemeen zijn kreeg bij Géza Weisz (ER’13) zo’n vergrotende trap, dat je je plaatsvervangend schaamde. Van alle kanten hoorde je dat het zo’n aardige jongen was, maar zijn gemeenheid in het programma was zo gênant, dat je voortdurend zat te denken: wat erg voor zijn moeder! – Ik kon eigenlijk alleen maar concluderen dat die gemeenheid gespeeld was en sindsdien heb ik ook sterk het idee dat de programmaleiding kandidaten opdraagt om complotten te smeden en vals te zijn. De bedoeling is duidelijk: verontwaardiging bij het publiek leidt tot hogere kijkcijfers. Maar met survivalen heeft het niks meer te maken. In de serie van dit jaar gaat het alléén nog maar over complotten en samenzweringen, en in plaats van “overleven” slepen de eilandbewoners zich van het ene onnuttige spelletje naar het andere.
Toch houd ik niet op met kijken. Ook in deze versie vind ik het programma amusant genoeg om het te blijven volgen. Maar voor volgend jaar zou ik graag zien dat de groep helemáál niet gesplitst wordt in teams, zodat je kunt zien hoe in zo’n groep uit zichzelf mensen naar elkaar toetrekken. Dan gaan normale menselijke mechanismen weer een rol spelen. Dan worden de kandidaten, hopelijk, minder karikaturaal en plat.
Reuzeperen
Ik was bij de groenteboer en die gaf mij een peer. Dat doet ze wel vaker, mij zo maar iets geven. Ik kocht er meteen twee peren bij, want zo ben ik dan ook wel weer. Ik kreeg die peer omdat ze hem wilde laten zien. Ze vroeg: ‘Heb je ooit zulke grote peren gezien?’
Nee, ik heb nooit zulke grote peren gezien en ik snap ook niet hoe ze kunnen groeien, want ze wegen iets meer dan een pond per stuk en ik snap niet dat een perenboom zulke gewichten kan dragen.
Ik heb er voor de foto twee bananen bij gelegd, want anders kun je niet zien hoe gróót ze zijn. Ik heb net één van de peren aangesneden en ik kon er maar driekwart van op. De rest eet ik over een paar uur – dat is wel zonde eigenlijk: een peer die je niet in je eentje op kunt. En er is niet altijd iemand om een peer mee te delen.
De verhuizing
Vandaag gaat mijn moeder verhuizen. Een rechter besliste dat ze op haar 82ste, binnen tien weken, haar huurhuis uit moest omdat de belangen van de verhuurder dienden te prevaleren.
Omdat ze nog niet toe is aan het bejaardentehuis en hecht aan een tuin vonden we voor haar een kleine geschakelde bungalow (alvast geen trappen!) aan het kleine riviertje de Gender in Eindhoven, de stad waar zij de afgelopen jaren heeft gewoond en waar ons gezin ook woonde toen ik geboren werd in 1955.
Toen zag de stad er op de kaart uit als een vijfarmige inktvlek: Eindhoven bestaat uit het kerndorp Eindhoven en vijf dorpen die eraan zijn vastgeklonken door middel van een rondweg: Woensel, Tongelre, Stratum, Gestel en Strijp. Mijn vader was aannemer en bouwde ons huis aan die rondweg, tussen Strijp en Gestel. Ons stukje rondweg heette de Limburglaan. Het huis werd in de beginjaren vijftig gebouwd en omstreeks 1980 alweer afgebroken ten behoeve van een parkeerterrein.
Het was een andere tijd. Wat ik nu ga vertellen zal menigeen schokken. Toen mijn broertje en ik vier en vijf jaar oud waren, kregen wij een fiets en gingen daarop geheel zelfstandig naar de kleuterschool, ongeveer tien minuten fietsen (voor een volwassene een minuut of zes). Ik kan me nog heel goed herinneren dat we fietsten via een parkje, omdat het de kortste weg was en omdat ik daar de bankjes nodig had om tussentijds op en af te stappen van mijn fiets.
In dat park stikte het ongetwijfeld van de kinderlokkers, want we werden er voor gewaarschuwd, maar in die tijd deed niemand daar nog hysterisch over. Je hoorde wel eens dat er bij de school een auto stond waarin een man zat met zijn piemel bloot, maar je was stikjaloers dat het een ánder kind was dat het had gezien.
Waar onze school stond was destijds het einde van de stad. Fietste je verder, dan kwam je langs de boerderijen. En daar waar destijds die boerderijen stonden, is de buurt gebouwd waar mijn moeder komt te wonen. Ik hoop dat ze er nog vele jaren in geluk en goede gezondheid zal doorbrengen.
Symposium Jan Campert-Stichting 2014
Op 21 november organiseert de Haagse Jan Campert-Stichting een symposium over vijf klassieke kinderboeken in het Letterkundig Museum. Er is een vol programma gepland waarin onder andere de volgende mensen praten over de volgende boeken: Joke Linders over Jip en Janneke, Annemarie Terhell over De brief van de koning, Pjotr van Lenteren over De kleine kapitein, Harry Bekkering over Krassen in het tafelblad en Bregje Boonstra over De eikelvreters. Kijk hier wat je moet doen als je erheen wilt.
Green tea lemon macaroon
Vier uur, kopje thee, koekje erbij? Dat hóéft nu niet meer, want Lipton heeft iets geweldigs bedacht: green tea lemon macaroon. De smaak van het koekje zit al ín de tea, dus geen irritant geknabbel meer bij je kopje tea, geen kruimels all over the place en geen geflos om de restanten tussen je tanden uit te pulken. En natuurlijk: niet de calorieën die bij zo’n koekje horen! Wat een innovatie!
De gezamenlijke bakkers vrezen voor omzetdaling en hebben dit fantastische initiatief opgepikt: ze komen binnenkort met brood waar de smaak van kaas al in zit. Ja, hoor ik je denken, maar dat is zeker de smaak van volvette kaas! Speciaal voor degenen die op de lijn letten komt het brood er in drie varianten: met jong belegen kaas 60+-smaak, met komijnekaas 40+-smaak en met belegen 20+-smaak. En moet daar dan nog roomboter op? Neen! Die smaak zit er al in, behalve bij de light-variant: daar zit halvarinesmaak in.
24Kitchen
De afgelopen dagen vooral in bed gelegen en op de bank wegens verregaande misselijkheid, maar ik begin er alweer bovenop te komen. Ik heb nu flink de kans gekregen om eens te kijken wat voor kanalen er allemaal zitten op mijn nieuwe televisie. Er zitten bijna 100 kanalen op, maar het meeste is opvulling. Van twee kanalen ben ik wel gecharmeerd. Het ene is 24Kitchen: de hele dag kookprogramma’s, met Rudolph van Veen en Jamie Oliver in de hoofdrol en er loopt ook een kok rond die ik herkende van een recept dat ik op internet heb gevonden toen ik aspic wilde maken: John Gerdsen. Amazing is een programma als Amazing Weddingcakes, waarin ongelooflijke bouwwerken worden gemaakt van gebak en suikerwerk. Daarbij vergeleken is Heel Holland Bakt, ondanks de Ridderzaal van Menno gisteren, kinderspel. Nou ja, die had ook maar drie uur en in het Amerikaanse programma werken ze er beduidend langer aan.
Het andere kanaal dat ik wel aardig vind is 13th street. Daar had ik nooit van gehoord. Het zendt per uur een aflevering uit van series als Law & Order, en de meeste daarvan heb ik niet eerder gezien.
Als je zo’n dag voor de tv ligt zie je wel veel herhalingen, maar dat is onafwendbaar als je een etmaal lang uitzendt.Bij de andere kanalen zitten veel radiostations zonder bewegende beelden, alle regionale omroepen, wat ik wel aardig vind, maar er zijn eigenlijk nooit specifieke redenen om ernaar te kijken, en veel kanalen blijven zwart omdat je er een abonnement voor moet hebben. Ik zie vooralsnog geen reden om zo’n abonnement te nemen, want ik moet wel heel lang misselijk blijven wil ik extra kanalen nodig hebben, en ik wil over een dag of twee toch wel graag opgeknapt zijn!
‘De verbeelders’ verschenen bij Vantilt
Gisteren werd in Arti in Amsterdam het grote en zware boek De verbeelders gepresenteerd, een door en onder leiding van Saskia de Bodt vervaardigd overzicht van de illustratiekunst in Nederland van de twintigste eeuw. Het zwaartepunt ligt bij de kinderboekillustratie en in zijn korte speech riep Gert Gerrits van de Beroepsorganisatie Nederlandse Ontwerpers (BNO) Saskia op om thans te beginnen aan andere disciplines binnen het vakgebied der illustratoren. – Het lijkt ook een onmogelijke opgave om alles wat met illustratie te maken heeft in één boek te krijgen; het boek weegt naar schatting een kilo of vier, telt 327 pagina’s en nóg staan niet alle illustratoren erin! Bladerend door het boek vroeg ik me zo nu en dan wel af waarom er een compleet hoofdstuk is gewijd aan mij, maar niet aan Wim Hofman, Annemarie van Haeringen, Sieb Posthuma, Philip Hopman en Sylvia Weve. Die worden wel in het boek genoemd en er is ook werk van ze te zien, maar niet zo uitgebreid als hun status rechtvaardigt. Waarom ik dan wel? Ik ken de overwegingen niet, maar het zou te maken kunnen hebben met de intrede van de computer als techniek: in de laatste serie illustratorportretten komen Harrie Geelen, Joke van Leeuwen, Wouter van Reek, Marlies Visser en ik aan bod en daarbij speelt de computer als materiaal een min of meer gewichtige rol.
Vooralsnog kan ik het boek alleen beoordelen op het uiterlijk. Het is een prachtig gemaakt en door Brigitte Slangen klassiek vormgegeven boek, echt een hebbeding. Ik ga het met veel plezier lezen en ik raad het ook aan anderen aan. Voorlopig kost het slechts 35 euro en dat is echt niks voor een boek dat zonder de welwillende medewerking van velen, uitgeverij Vantilt niet in de laatste plaats, niet tot stand zou zijn gekomen. Het maakt hongerig naar een zelfde soort boek over: De verwoorders.
Geef Zwarte Piet ruimte en tijd!
Dat Zwarte Piet gaat veranderen staat wel vast. Dat het wordt afgedwongen door polarisatie in beide kampen, vind ik vervelend. De bezwaren tegen Zwarte Piet zijn opgemerkt en dan moet je, vind ik, de maatschappij de ruimte en de tijd geven om ze te verwerken. Daar zit ook een logistieke kant aan. Het Sinterklaasfeest wordt voor een niet onbelangrijk deel gedicteerd door wat er in film en op tv over te zien is en de meest constante factor daarin zijn het Sinterklaasjournaal en Sesamstraat. Die hebben productietijd nodig!
In de tachtiger en latere jaren bracht Sesamstraat op 5 december Sinterklaasspecials; die werden in de zomer geschreven en kort daarna opgenomen. Waarmee ik wil zeggen: als het protest tegen Zwarte Piet in september en oktober op komt zetten, is dat te laat voor de Sinterklaasuitzendingen van dát jaar. Pas het jaar erna kan er iets mee gedaan worden. Vandaar: geef het tijd en ruimte en dan evolueert het vanzelf naar een Sinterklaasfeest dat voor de meesten aanvaardbaar is.
Door het ellendige gepolariseer van beide kanten – het stante pede af willen dwingen van veranderingen en het met de hakken in het zand tegenhouden van veranderingen – krijgen de mensen die de veranderingen moeten verwezenlijken niet de tijd en de ruimte om dat op een fraaie, natuurlijke manier te doen.
Vandaar even terug naar toen. Naar 1987, om precies te zijn. Ik kreeg de in mijn ogen ontzettend eervolle opdracht van de Sesamstraatredactie om de Sinterklaasspecial van dat jaar te coördineren. Ik schreef er zelf scènes voor en zamelde scènes van anderen in, en vervolgens bood ik ze gezamenlijk aan.
Nu had Gerda Havertong laten weten dat ze moeite had met Zwarte Piet. Niet in de zin dat ze niet wilde meewerken aan de special, maar dat ze zich niet overal voor wilde lenen. Ik heb toen voor haar een scène geschreven waarin Pino bij Gerda zijn schoen wil zetten omdat hij vanwege Gerda’s huidskleur zeker denkt te weten dat Zwarte Piet hem gunstig gezind zal zijn. In het midden van de scène liet ik een stukje open, zodat Gerda zelf onder woorden kon brengen wat ze kwijt wilde. Die scène is opgenomen en op 5 december van dat jaar uitgezonden. Er kwamen geen protesten.
Nu zou je kunnen zeggen: ‘Die scène is bijna dertig jaar oud en in al die tijd is er niks gebeurd!’ Maar dat is niet waar. Bij Sesamstraat en later bij het Sinterklaasjournaal heeft Zwarte Piet een enorme gedaanteverwisseling ondergaan. De roe en de zak gingen in de ban, raar pratende Zwarte Pieten verdwenen, ze waren geen knechten meer maar mondige assistenten van de Sint, en ze kregen ieder een eigen karakter – en ja, voor het dramatisch element was het leuk om er ook onhandige en domme Pieten bij te hebben, maar daar stonden dan weer slimme en vindingrijke Pieten tegenover.
Wie vandaag de dag van mening is dat Zwarte Piet wordt voorgesteld als knecht of slaaf of domoor met een raar taaltje, heeft zich niet verdiept in de ontwikkeling die Zwarte Piet heeft doorgemaakt. In de afgelopen decennia is Zwarte Piet volkomen anders geworden en er is geëxperimenteerd met hoe Piet zich zou moeten ontwikkelen. Goed, niet alle experimenten bleken even geslaagd. Maar als Zwarte Piet nu eventjes met rust wordt gelaten, komt het vanzelf helemaal goed.
Ik heb begrip voor de argumenten van de integere tegenstanders van Zwarte Piet, maar waar ik helemaal niet tegen kan is de suggestie dat ik, al die jaren dat ik met ontzettend veel plezier en liefde en met de beste bedoelingen fijne scènes schreef voor Sint en Piet in Sesamstraat, eigenlijk een racist was.
Verslag Middag van het Kinderboek 2014
Hier is het jaarlijkse digitale, doorbladerbare magazine met het verslag van de Middag van het Kinderboek 2014. Heb je het blad liever in hoge resolutie, dan kun je het hier downloaden. Dat kan tot 20 oktober.
(foto: Gerlinde de Geus)
Zwart in onze taal
Waren het mensen van de zwartekousenkerk die een zwartboek hebben gemaakt over Zwarte Piet? Geroutineerde zwartkijkers? Nee, het waren gewone mensen die Zwarte Piet de zwartepiet hebben toegeschoven. Als er iemand zwartgemaakt is, is het Zwarte Piet wel, en dat is niet terecht, want van alle vreemdelingen-zeker-die-verdwaald-zijn-zeker is Zwarte Piet zo ongeveer het best ingeburgerd van allemaal. Door zwartgalligen is opgemerkt dat er onder Zwarte Pieten geen zwartwerkers of zwartrijders zijn aangetroffen. Anderen betoogden dat er geen gevallen bekend zijn waarin Zwarte Piet zich schuldig heeft gemaakt of slachtoffer is geworden van blackmail. Het is dan ook triest dat van alle zwartgekleurde taal in onze cultuur nu juist een van de weinige lichtpuntjes onder vuur ligt: een rechter heeft geoordeeld dat Zwarte Piet een “negatief stereotype” is, maar als men de woorden en termen met het woord “zwart” erin die in dit stukje staan voorlegt aan een willekeurig samengesteld publiek, blijkt Zwarte Piet nu juist de meest positieve uitstraling te hebben! Was het niet doelmatiger geweest om de aanval te openen op het gegeven dat in onze taal het woord zwart ongewoon vaak wordt geassocieerd met slecht, vies en negatief?
Woutertje Pieterse Prijs in zwaar weer
Verontrustend nieuws is dat de Woutertje Pieterse Prijs dreigt te verdwijnen doordat de sponsor, het Lira Fonds, met geldgebrek kampt. In een artikel in de Volkskrant, hier te lezen, vertelt Pjotr van Lenteren hoe de zaken ervoor staan.
Tijdens de laatste Middag van het Kinderboek – het verslag ervan verschijnt komende week in de vorm van een digitaal magazine – moest ik kenbaar maken dat ook de MvhK (die financieel zwaar leunt op het Lira Fonds) is getroffen door bezuinigingen die het Fonds heeft moeten doorvoeren. Om die reden heb ik veel vroeger dan eerdere jaren subsidie aangevraagd, zodat ik meer tijd heb om eventueel aanvullende fondsen te zoeken voor komend jaar. Ik kan gelukkig meedelen dat het Lira Fonds zojuist heeft laten weten dat er een basisbudget is toegekend, hetgeen betekent dat er in ieder geval een zevende Middag van het Kinderboek zal komen! Hoera!
Even voor alle duidelijkheid: het is niet zo dat de MvhK doorgaat ten koste van de Woutertje Pieterse Prijs: het bedrag voor de MvhK staat niet in verhouding tot het budget dat de Woutertje Pieterse Prijs behoeft.
Carry Slee populairste schrijver
Carry Slee is de populairste schrijver. Dat is het resultaat van een tweejaarlijks merkenonderzoek, zo meldt Leesplein. Ze neemt de positie over van Jan Terlouw. Het is een opmerkelijk resultaat, omdat je zou denken dat auteurs als Francien Oomen of Manon Sikkel die positie al overgenomen hebben, afgemeten aan de keuze van de Kinderjury. Maar het publiek dat ondervraagd is bestond niet uit kinderen van vandaag, maar uit kinderen van gisteren – volwassenen dus. En de keuze was niet beperkt tot kinderboekenschrijvers.
Het succes van Carry kan wellicht mede verklaard worden doordat de verfilmingen van de boeken van Carry niet onopgemerkt zijn gebleven.
Top-10 van schrijvers met de sterkste reputatie (+ positie in 2012)
- Carry Slee (2)
- Jan Terlouw (1)
- Saskia Noort (6)
- Kluun (4)
- Heleen van Royen (5)
- Adriaan van Dis (7)
- Paul van Loon (9)
- Ronald Giphart (11)
- Yvonne Keuls (8)
- Renate Dorrestein (10)
Meer merkenlijstjes met betrekking tot de boekensector zijn hier te vinden. Daarin staat onder meer dat de Gouden Griffel nog steeds de bekendste boekenprijs is en dat het Gouden Penseel aan bekendheid heeft gewonnen.
tedvanlieshout.nu 